دومین رمان عطیه عطارزاده (1363)، روایتی است از جنون. قصه یک راوی عجیب در آسایشگاهی روانی نزدیک تهران در سال‌های نه چندان دور. عطارزاده با نخستین رمان خود، راهنمای مردن با گیاهان دارویی، توانست موفقیت‌های چشم‌گیری کسب کند.
رمان داستان یک آسایشگاه روانی است و راوی‌ای نسبتا جوان که با نقاشی‌ها و خطوط با دیگران ارتباط برقرار می‌کند. آدم‌هایی که هر کدام به بهانه‌ی «جنون» در این مکان کنار هم آورده شده‌اند. کسانی که قصه‌های خاص و منحصربه‌فردی دارند و این قصه‌ها مسیرشان را عوض کرده است. آن‌ها در انتظار و شاید دنبال یک اتفاق عجیب و نهایی‌اند. عطارزاده در این رمان قهرمانی ساخته که با آدم‌های فرعی بسیار زیادی در تماس است، کسانی که می‌توانند برای او روایت‌هایی متفاوت بسازند، و جنون که قرار است این آدم‌ها را به هم متصل کند. رمان ریتم تند و سریعی دارد. مملو از جزئیات است و در نهایت بداعتی که قرار است این قهرمان را متمایز کند...