از زمان نخستین آتش‌سوزی سینما در تهران در شهریور 1288 تا آتش‌سوزی‌های گسترده سینماها در ماه‌های منتهی به انقلاب 1357 حدود هفتاد سال فاصله است. در این فاصله سینماهای بسیاری طعمه حریق شدند که اغلب به‌عنوان حوادثی کمابیش ساده و معمولی تلقی می‌شدند؛ اگرچه دست‌کم صاحبان سینماها را به خاک سیاه می‌نشاندند. با درگرفتن اعتصاب‌ها و تظاهرات بزرگ عمومی در روزهای انقلاب، شعله خشم گروه‌هایی از مردم دامن سینماها را نیز گرفت و سوزاندن زنجیره‌ای تالارهای سینما به دست کسانی صورت می‌گرفت که اغلب، تا چند صباحی پیش از آن، مشتری‌های همان سینماها بودند؛ اما در این میان سوزاندن «سینما رکس» آبادان، که به کشته شدن حدود چهارصد نفر منجر شد، و در نوع خود بی‌سابقه بود فاجعه‌ای ملی تلقی شد که نه کارگزاران نظام سلطنتی و نه نیروهای انقلابی هیچ‌کدام مسئولیت آن را به گردن نگرفتند. سوختن چهارصد انسان بی‌گناه جنایتی بود هول‌آور که پس از گذشت چهار دهه پاره‌ای از جزییات آن هم‌چون رازی سر به مُهر باقی مانده است، و دهشتناک‌ترین حادثه سینماسوزی نه فقط در ایران بلکه در جهان محسوب می‌شود.