تردید... شک و دودلی!
وقتی تردید به جان آدمی می‌افتد دیگر کوچک‌ترین نشانه‌ها برایت آیه‌ای قطعی است و قضاوتت را خواهی کرد، حتی بی‌منطق!
آن‌وقت به رفتن می‌اندیشی، رفتن و اثبات خویشتن و دیگر فکر نمی‌کنی که کندن سخت نیست می‌توان رفت به سادگی، جایی دور از دسترس ولی آیا جایی برای ماندن هم داری؟!
آن‌گاه هر اشارتی کوچک از عشق پناهگاهی می‌شود برای تکیه، برای اثبات خویش بدون آن که بدانی گاهی انتخاب‌های آدمی راه اصلاح یا برگشت ندارد و فهمیدن این عبارت که «ارزشش را نداشت!» خیلی دیر و خیلی دور رخ می‌دهد!
چقدر بد است تردید و شک به آن که باید تکیه‌گاهت باشد و پناهت اما بدتر از آن، تصمیم‌گیری در پریشانی است و این که هیچ‌گاه نفهمی قضاوتت تنها از سر درهم‌ریختگی و پریشانی بوده یا این که درست قضاوت کرده‌ای!