سرتاسر شب، شبیه صدای یک قوطی فلزی، یا چیزی از این دست استوانه‌ای‌شکل، که در یک سراشیبی بی‌انتها افتاده باشد، مثلا یک قوطی خالی نوشابه، یا خالی‌تر، قوطی هر چیز دیگری، که دور خودش می‌پیچد و پایین می‌رود، دور خیال خودش می‌پیچد و می‌رود پایین، سر پایین‌ترین جای خالی کوچه را، می‌پیچد خیال صدایی در خالی سرم، که نمی‌گذارد بخوابم درست خواب‌های پریشانم را ببینم. صدای دزدگیر ماشینی که نمی‌دانم برای کیست هنوز می‌خواهد به کوچه بکشاندم، به کوچه خالی، در دل مه، به سمت رنگ توسی.