ما همگی کم و بیش شبیه همان مسافری هستیم که کشور پهناوری را درنوردیده و هر روز غروب خورشید را نگاه می‌کرده که در گذشته به طرز شکوهمندانه‌ای زینت‌ها و دلپسندی‌های جاده را زرین می‌ساخته، حال آن که اکنون می‌بیند در افقی بی‌رمق و رنگ‌باخته فرو می‌رود. مسافر از سر رضا و تسلیم روی تپه‌های کثیفی که از خرده‌ریزهای ناشناخته‌ای پوشیده شده‌اند می‌نشیند و به رایحه خلنگزارها می‌گوید که بیهوده تقلا می‌کنند به سوی آسمان تهی سر می‌سایند؛ به بذرهای کمیاب بی‌جان می‌گوید بی‌ثمر با هزار زحمت در خاک خشک و سترون ریشه دوانده‌اند؛ به پرندگانی که گمان می‌برند پیوند و اتحادشان از سوی کسی تقدیس شده می‌گوید درست نیست در سرزمینی که بادهای سرد و خشن آن را می‌روبند آشیانه سازند. مسافر سپس با سری افکنده و آهی در سینه راهش را به سوی بیابان برهوتی در پیش می‌گیرد که شبیه بیابانی است که پیموده بوده و شبحی رنگ‌باخته همسفرش میشود به نام "عقل" که با فانوسی لرزان راه ناهموارش را روشن می‌سازد و همراهی‌اش می‌کند،، و برای سیراب کردن شهوت تمنایی که هر دم شعله می‌کشد و گه‌گاه گریبانگیرش میشود، زهر ملال را در کامش می‌ریزد.