آیا پزشک باید به بیمار مختصر دروغ بگوید تا ترس و اضطرابی را که حقیقت ممکن است برای بیمار به بار بیاورد به تاخیر اندازد؟ آیا استاد دانشگاه در توصیه نامه‌هایی که برای دانشجویانش می‌نویسد باید در فضایل آنان مبالغه کند تا بلکه در این بازار کار پررقابت فرصت بهتری نصیب آنان گردد؟ آیا والدین باید این حقیقت را که فرزندشان ناتنی‌ست از او پنهان کنند؟ آیا دانشمندان علوم اجتماعی می‌باید مفتشانی را در لباس بیمار نزد پزشک بفرستند تا از گرایش‌های نژادی و جنسیتی آنان در تشخیص و درمان بیماران مطلع شوند؟ آیا مشاوران حقوقی دولت می‌باید به نمایندگان کنگره درباره یک لایحه رفاهی بسیار ضروری دروغ بگویند، نمایندگانی که اگر حقیقت را به آنان بگویند ممکن است با آن لایحه مخالفت کنند؟ و آیا روزنامه‌نگاران باید برای گرفتن اطلاعات از کسی که می‌خواهند فساد او را افشا کنند دروغ بگویند؟ میان چنین انتخاب‌هایی تفاوت‌هایی را احساس می‌کنیم؛ اما تصمیم به این که دروغ بگوییم، دو پهلو حرف بزنیم، ساکت بمانیم، یا حقیقت را بگوییم در هر موقعیتی تصمیم دشواری‌ست. دشوار است چون دورویی ممکن است شکل‌ها، مراتب، هدف‌ها، و نتایج بسیار متفاوتی داشته باشد. همچنین به این دلیل دشوار است که می‌دانیم مساله حقیقت و دروغ‌گویی ناگزیر بر هر چه در خانواده ما، جامعه ما و روابط کاری ما گفته می‌شود یا ناگفته می‌ماند سایه می‌افکند. از همه دشوارتر مرزبندی میان این‌هاست و یک خط‌مشی ثابت دور از دسترس به نظر می‌آید.