کلمات من چونان ستارگانی هستند که هرگز غروب نخواهند کرد. در سال 1855 رئیس‌جمهور آمریکا به سرخپوستان دوامیش تقاضای فروش سرزمینشان را ارسال داشت. برای آن‌ها درک این تقاضا آسان نبود، زیرا انسان را مالک زمین، آسمان، تازگی هوا و یا درخشندگی آب‌های زلال نمی‌دانستند. سیاتل رئیس قبیله دوامیش جواب نامه رئیس‌جمهوری آمریکا را با قطعه‌ای ادبی داد. قطعه‌ای پر از امید و حقایق. حقایقی که امروز بعد از 160 سال کم‌کم آشکار می‌شوند. ستارگانی که امروز ناخواسته شاهد نابودی آرام زمین هستند. شاید هنوز دیر نباشد اگر به آن‌ها گوش فرا دهیم، شاید!...