جایی که زندگی می‌کنید لزوما خانه‌تان نیست. برخی اوقات، جایی که زندگی می‌کنید فقط مکانی فیزیکی است. یک چهاردیواری و در و چندتا صندلی که رویش بنشینی و اتاقی در انتهایش که تخت‌خوابی دارد و لباس خوابت را هم زیر بالشش تا کرده‌ای.
حتی در چهارده‌سالگی هم می‌فهمیدم باید معجزه شود تا ساختمانی تبدیل شود به خانه، تبدیل شود به موجودی زنده که نفس می‌کشد، مثل خاله یا عمه‌ای پیر که دوستش دارید یا مثل سگی شکاری و وفادار. معجزه‌ای که در ساختمان دونپورت اتفاق افتاد، ولی در آن کلبه‌ای که پنجره‌هایش به روی مرغدانی باز می‌شد و در این‌جا اتفاق نیفتاد.