علیه تفسیر، به عنوان کتابی که در نوع خود شانی کلاسیک پیدا کرده، در واقع مجموعه‌ای از نقدها و تحلیل‌هایی است که سانتاگ در فاصله سال‌های 65 - 1962 به نگارش درآورده است. در مقالات این کتاب در مورد بسیاری از چهره‌ها و تحولات مهم ادبیات، هنر، و تفکر قرن بیستم و به ویژه دهه‌های پنجاه و شصت میلادی بحث میشود: از کامو، لوی - استروس، لوکاچ، سارتر، ناتالی ساروت، یونسکو، آرتو، برسون، گدار، و آلن رنه، تا مفهوم سبک، تفسیر، روان‌کاوی، رمان نو، فیلم‌های علمی - تخیلی، هپنینگ، و هنر کیچ و کمپ. اما کتاب ویژگی‌هایی دارد که آن را از مجموعه‌ای از مقالات انتقادی خوب فراتر می‌برد، چرا که سانتاگ دستمایه یا موضوع خاص هر نقد را به مجرایی برای طرح برخی از مهم‌ترین مسائل فرهنگ مدرن بدل می‌کند؛ به نحوی که یک اثر یا مجموعه آثار را به عنوان جزیی از پروژه یک زندگی یا دوره تاریخی درک کنیم و «مسئله»، ضرورت، یا نیروی محرک آن را دریابیم.