نویسنده در این کتاب کوشیده است هم از تجربه‌های شخصی و هم از روایت‌های نظريِ سوگ مثال بیاورد؛ هر دو به شیوه‌های مختلف معتبر هستند. ولی قبل از اینکه خواندنِ کتاب را شروع کنید، باید این اصل راهنما را بپذیرید که هیچ تک روشِ «درست»ی برای سوگواری وجود ندارد، اصلی که شامل این نکته نیز می‌شود که نمی‌توان یک محدودیت زمانی برای فرایند سوگواری تعیین کرد: گاهی اوقات ممکن است سوگ برای یک عمر ادامه بیاید، زیرا ما همچنان به شخصی که از دست داده‌ایم عشق می‌‌ورزیم. درحالی که مرگ و مالیات را تا کنون به عنوانِ تنها امور قطعيِ زندگی ذکر کرده‌اند، می‌توانیم سوگ را نیز به این فهرست بیفزاییم. عشق (و گاه «دلبستگی») پُل میان مرگ و سوگ است: ما برای مردگانی سوگ می‌کنیم که عاشقشان بوده‌ایم.