رولان بارت فردای روز مرگ مادرش، 25 اکتبر 1977، خاطرات سوگواری را آغاز کرد. او این خاطرات را با خودنویس، و گاه مداد، روی تکه‌های کاغذی (کاغذ تحریر معمولی که به چهار قسمت می‌شد) می‌نوشت.
11 نوامبر 1977
تنهایی: کسی را در خانه نداشته باشی که بتوانی به او بگویی: فلان ساعت به خانه باز خواهم گشت و یا کسی که صدایش بزنی( یا کسی که تنها به او بتوانی بگویی) من اینجام، من آمدم.
25 نوامبر 1977
به چه چیزی نا‌به‌هنگام می‌گویم: آن وضعیت افراطی که در آن، مامان، از ژرفای هشیاری تضعیف شده‌اش، در حالی که رنج خود را نادیده می‌گیرد، به من (که برای باد زدنش روی عسلی کنارش نشسته‌ام) می‌گوید: تو آن‌جا، آن‌طور که نشسته‌ای راحت نیستی و بس.
3 اکتبر 1978
بدون او، همه‌چیز چه طولانی است.این کتاب در برنامه‌ی تلویزیونی کتاب‌باز معرفی شده است.