دلش هوای صدای آرامش‌بخش خواهرش و کتاب شعر پدرش را کرده بود. لبخند دلنشین و خنده مسری شیوا را می‌خواست. دلش هوای تختخواب خودش را کرد و شبی که بتواند بدون هراس از سپیده صبح بیارامد.
و طارق را می‌خواست. دلش می‌خواست باز هم وقتی حرفی می‌زد که از فرط اشتباه بودن کاملا درست به نظر می‌رسید، خودش را جلو بیندازد و لرزش خنده او را از روی پیراهنش حس کند.