خاطرات، ... خاطرات دست از سرم برنمی دارند؛ خاطرات سمج و چسبنده و وقت نشناسی که بیشتر وقت ها تکه تکه در برم می گیرند. ذره ذره و آرام آرام احاطه ام می کنند، پریشان و نابه سامان؛ و البته گاهی هم شتابان. یکی از اولی و یکی از اخر و هیچ وقت خدا، هیچ نظمی به خود نمی گیرند. آنها فراموش که نمی شوند هیچ، بلکه وقت و بی وقت، معلوم نیست از کجا، می آیند و نیشتری به روح آدم می زنند. زخم و زیلی و پریشانش می کنند و می روند. نه این که بروند که بروند، نه... می روند که باز بی خبر بی آن که بدانی از کجا، به سراغت بیایند. خاطراتی که من از تو دارم اغلب همینطورند. پریشانی و آشفتگی را بر جسم و جانم آوار می کنند. آنها فراموشم نمی کنند. تنهایم نمی گذارند.