نویسنده کتاب ریشه مفهوم هگلی-مارکسی از خودبیگانگی را تا فلسفه ژان ژاک روسو به عقب می‌برد و می‌گوید هر چند در آثار روسو نامی از این مفهوم برده نشده اما توصیف او از انسان ناب در حالت طبیعی و آلوده شدن این انسان به فساد در اجتماع، دقیقا توصیف انسان از خودبیگانه شده است. توصیف انسانی است که جوهریت انسانی خود را در اجتماع از دست داده و از طبیعت بی‌آلایش انسانی‌اش جدا افتاده و تنها شده است.