تو مرا بی‌منتها کرده‌ای، رضای تو این است.
تو این سبوی شکننده را همیشه خالی کرده.
باز از حیاتی تازه سرشار می‌کنی.
تو این نی کوچک را بالای تپه‌ها و دره‌ها برده‌ای و.
از آن نغمه‌های جاودانه نو دمیده‌ای.
از نوازش انوشه دست‌هایت، این دل کوچک من،
از شادی، حدودش را گم می‌کند و نگفتنی را به زبان می‌آورد.
هدیه‌های بی‌منتهای تو.
فقط به این دست‌های خیلی کوچکم به من می‌رسند.
قرن‌ها می‌گذرند و تو همچنان می‌ریزی و.
باز برای پر شدن جا هست.