«رابیندرانات تاگور» شاعر، ترانه‌سرا، داستان‌نویس، نمایش‌نامه‌نویس و نقاش معروف هندی است. وی با به کارگیری اشکال جدید شعر و نثر و با استفاده از زبان محاوره در ادبیات بنگالی توانست خود را از اشکال سنتی متکی به زبان و ادبیات سنسکریت برهاند و در سال 1913 م. جایزه ادبی نوبل را دریافت نماید. او شخصیت بزرگی بود که تا اندازه زیادی توانست راه را برای نفوذ و تاثیر فرهنگ هند در ادبیات جهان بگشاید و خود را به عنوان یکی از هنرمندان خلاق، بزرگ و برجسته این سرزمین در عصر جدید مطرح کند.
بیش از دو هزار ترانه از تاگور باقی مانده است که بسیاری از آن‌ها هنوز نیز بر سر زبان‌هاست و از محبوبیت بسیار برخوردار است. سال‌های سرشار از یاس و اندوه این شاعر بزرگ پس از مرگ همسر و دو فرزندش آغاز شد که در فاصله 1902 تا 1907 م. اتفاق افتاد. تاثیر این حال را در آثار متاخر او به نیکی می‌توان دید.
«پرنده‌های سرگردان» مجموعه‌ای از اشعار بسیار کوتاه و پرمغز اوست که به زیبایی تمام، انگاره‌های خاص وی در باب طبیعت، انسان و زندگی را به تصویر کشیده است.