«پدرش با نگاهی ملامت‌بار به ایدن خیره شد، انگار که مسئول این زندگی نکبت‌بار کسی غیر از او نباشد. ایدن با این‌که گوش‌هایش را با انگشت گرفته بود ولی نتوانست صدای انفجار گلوله را خفه کند. صدای وزوز داخل سرش می‌چرخید. پسرک دید که پدرش گفت: «دوستت دارم» و بعد قنداق اسلحه را زیر گلوی خودش گذاشت و نوک فلزی تفنگ به دندان‌هایش خورد...»