هرگز تصور نمی‌کردم که این کتاب توجه خوانندگانی خارج از محدوده آمریکا را جلب کند، اما بسیار خوشحالم که نقال‌ها مخاطبانی در ایران پیدا کرده است.
این کتاب به عنوان بخشی از یک پروژه بزرگ‌تر نوشته شد. تلاشم بر این بود که برخی از شیوه‌های روایی به جریان افتاده در سینمای دهه 1940 آمریکا را ردیابی کنم. طی روند انجام آن پروژه طبیعتا شروع به خواندن آثار منتقدانی کردم که در مورد فیلم‌های آن دوره می‌نوشتند. انتظارم این بود که واکنش‌شان را نسبت به تکنیک‌هایی ببینم که مرا مجذوب می‌کردند: استفاده ار فلاش‌بک، پیشبرد روایت از طریق صدای خارج از تصویر، بازی با زمان و ذهنیت.
اما در کمال تعجب دیدم که این جنبه از فیلم‌ها چندان برای آن‌ها مسئله نبود. این قضیه در ابتدا کمی ناامیدم کرد. با خودم فکر کردم که نکند این تکنیک‌ها به اندازه‌ای که من تصور می‌کردم تازه و نو نبودند؟