نقد ادبی آثار ویلیام شکسپیر در زمان حیات او آغاز شد و تا به امروز ادامه دارد. از منظر تاریخى نظریة ادبی روانکاوانه را یا روانشناسانى نوشته‌اند که اطلاعات کمی درباب نقد ادبی داشته‌اند یا نظریه‌پردازانی که درباره روانکاوی از دانش و آگاهی چندانی برخوردار نبوده‌اند. جای تعجب نیست که این ترکیب بالقوه غنی از نظریه ادبی و روانکاوی در حفظ ارتباط خود با مشکل مواجه بوده و به تقلیل‌گرایی گرایش دارد. هدف کتاب پیش رو استفاده از آثار ویلیام شکسپیر در حکم نقطه شروع برای گسترش درک از درام است. نظریه‌های ادبی به نوبه خود اغلب در شکسپیر چیزی را می‌یابند که محقق قبلا به همان نتیجه دست یافته است. فوریت این کتاب در اخطار آن نظریه‌ها نهفته است، زیرا به نظر می‌رسد آن‌ها در قالب یک جامعه به ما گوشزد می‌کنند چه هنری را حفظ می‌کنیم و چه هنری را کنار می‌گذاریم!