بیشتر ما موسیقی را دوست داریم ولی نمی‌دانیم کجای فکر ما خانه کرده است، چه نسبتی دارد - یا باید داشته باشد- با جهان‌بینی شخصی و خردورزی‌مان. ارتباط‌مان با موسیقی کمابیش حسی و حالی است تا اندیشمندانه و فکورانه. از این رو به نظر می‌رسد مطالعه‌ی گفت‌و‌گو‌های طولانی ادوارد سعید و دنیل برنبیم حتی اگر به تنهایی فقدان اندیشه‌ورزی موسیقایی ما را جبران نکند با اقتدار جای خالی آن را نشان می‌دهد و طریقی را که می‌توانیم بپیماییم به سرعت پیش پا می‌گذارد.