اغلب اوقات می‌ترسیم به سایه‌مان نگاه کنیم چون ممکن است با پذیرش اشتباهات‌مان احساس شرم و خجالت کنیم و می‌خواهیم از این احساس اجتناب کنیم. احساس می‌کنیم اگر نگاهی ژرف به سایه‌مان بیاندازیم خیلی آسیب‌پذیر می‌شویم. ولی آن چیزی که واقعا باید از آن بترسیم، این است که سایه را مورد توجه قرار ندهیم، چون با انکار سایه به آن قدرت می‌بخشیم.
وقتی سعی می‌کنیم تنها آن جنبه‌هایی از وجودمان را از خود ابراز کنیم که مورد قبول دیگران است، بعضی از ارزشمندترین جنبه‌های خود را سرکوب و خود را به زندگی‌ای با داستان تکراری و نمایشنامه‌ای کهنه محکوم می‌کنیم. احیای آن بخش از خودمان که به سایه تبعیدشان کرده‌ایم، قابل اعتمادترین راه تحقق استعدادهای بشری‌مان است.