توانایی و انگیزه توجه اشتراکی، منحصر به نظام شناختی انسان است و پیش‌نیاز تحول و تعاملات اجتماعی پایه، نظیر درک هیجانات، مقاصد، باورها و دیدگاه‌های دیگران به شمار می‌رود. نارسایی توجه اشتراکی، یکی از زودرس‌ترین شاخص‌های طیف اختلالات اتیستیک است. از این رو، شناسایی ماهیت و معرفی شیوه‌های ارزیابی و نوپروری این نارسایی، اهمیت بسزایی در فعالیت‌های بالینی و پژوهشی اختلالات اتیستیک دارد.
این کتاب از سه فصل تشکیل شده است:
فصل اول، به مبانی توجه اشتراکی و ارتباط آن با اختلالات اتیستیک می‌پردازد.
فصل دوم، شیوه‌های ارزیابی و تشخیص نارسایی‌های توجه اشتراکی را معرفی می‌کند. قسمت اعظم این فصل، از شیوه اجرا و نمره‌گذاری مقیاس‌های روابط اجتماعی نخستین (پیتر ماندی و همکاران، 2003 ) برگرفته شده است.
فصل سوم، روش درمان نارسایی توجه اشتراکی، مبتنی بر راهنمای درمان توجه اشتراکی و بازی‌های نمادین (کاساری و همکاران، ب 2006) را مرور می‌کند.
با کمک این فصل می‌توان اهداف رفتاری مداخله را گام به گام تنظیم و اجرا نمود.