فریدریش نیچه (1900-1844م.) رادمردیست که خود را «فیلسوف آینده» philosophe de l avenir می‌دانست و «برخلاف زمانه» unzeitgemasse می‌اندیشید. او نه برده زمانه، مدرنیته و دموکراسی شد و نه تسلیم گذشته و سنت و کهنه‌پرستی و به عنوان پزشک تمدن تشخیص داد کهنه پرستیدن دیروز یا امروز نشانه symptome بیماری است، زیرا بر این باور بود که زمان غروب بتان (1888) فرا رسیده است و آدمی می‌تواند سرنوشت خود را به دست گیرد و ایدئولوژی‌های منکر حیات و آزادی را کنار زند.
از نظر متفکران معاصر باید نیچه را اندیشمند دوران بحران شمرد زیرا بنا بر تجربه تاریخی قرن اخیر، هنگامی که جامعه با نابسامانی، آشفتگی و بن‌بست‌های عقیدتی مواجه می‌شود خواننده به ندای او بیش‌تر گوش فرا می‌دهد. کاشفان فردا برای رهایی از این «زمانه کثیف» که میان‌مایگی و ناتوانی را تبلیغ می‌کند، به بسی چیزها احتیاج دارند به نیچه نیز نیاز دارند که «فیلسوفی سرشار از آینده» است.