تمامِ مقالات حاضر در این کتاب دست‌کم در یک نکته مشترک‌اند: نمی‌توان به تئاتر اندیشید جز با کلنجار رفتن با مفهومِ تئاتریت؛ یعنی با تعیین حدود و ثغور وجه تئاتريِ پدیده‌ها. بنابراین جز مقاله‌ی نخست که درصدد است خودِ وجه تئاتری یا تئاتریکالیته (theatricality) را به مثابه یک ابزار مفهومی تبیین کند، مابقی، پیرامونِ یک پدیده تئاتريِ مشخص سخن می‌گویند، اما از وجه تئاتربودگيِ آن؛ از این که تئاتربودگيِ آن چه شکلی دارد و این شکل از تئاتربودگی واجد چه مازادهایی است. رویکردِ مقاله‌ها نه کاربرد قالبيِ نظریه‌ها در قرائت یک اجرا «مثلِ موارد آکادمیک» بلکه گفتگوی ایده‌های نظری با یک اجرا است، یا حتا طرح مفاهیم نظری به میانجی نمایش‌هایی موردی. به عبارت دیگر این پرسش که چگونه با تئاتر می‌شود به وضعیت وجودی و امروز اندیشید. مقالات در اینجا به نسبت همیشگيِ بین تئاتر و سیاست وفادار مانده‌اند، و در شقّ تئاترِ این رابطه آثار صحنه‌ای و اجراها هستند که بیشتر در الویت‌اند و نه متونِ نمایشيِ مکتوب.