«مراقبه چیست؟ شیفتگی محض با لحظۀ کنونی، دقیقاً همان‌گونه که هست.»جف فوستر، رهایی‌یافته از افسردگی خودکشی‌گرایانه و معلم معنوی محبوب حال حاضر، ما را به یافتن محراب «نجات‌بخش» درونیِ مراقبۀ راستین فرامی‌خواند. او مراقبه را ساحتی گسترده از حضور نادوگانه می‌انگارد که برای همۀ ما در هر لحظه از زندگی در دسترس است؛ ساحتی که بدون تلاش بتوانیم با تمام نقص‌ها، تردیدها، ترس‌ها، آشفتگی‌ها و همه‌چیز خود راستین و حقیقی‌مان باشیم. مراقبه پرت کردن حواس، بی‌حس کردن خود در برابر رنج زندگی یا تلاش برای روشن‌ضمیری نیست. بلکه غوطه‌ور شدن در «ناشناختگیِ مقدس این لحظۀ کنونی» با کنجکاوی و حیرت کودکانه، آغشتنِ عمیق‌ترین زخم‌ها با آگاهی مملو از عشق و آوردن نور به تاریکی است. در مراقبۀ راستین، درمی‌یابیم: ما کاملیم، دقیقاً همان‌گونه که هستیم.