درمانگری وظیفه خاص و نسبتا قابل توجهی را در جامعه ما به انجام می‌رساند. وقتی خودروی ما دچار نقص می‌شود برای رفع نقص آن به مکانیک رجوع می‌کنیم. وقتی مشکل جسمانی داریم برای درمان خود را به پزشک می‌رسانیم. وقتی دچار مشکل رفتاری یا عاطفی می‌شویم جامعه روان‌درمان‌ها را معرفی می‌کند. این افراد در درمان جنبه‌های درونی وجود به ما کمک می‌کنند. حدود 100 سال گذشته روانشناسان بالینی و محققان چندین شیوه ارائه داده‌اند که بنیادی‌ترین آنها برای اکثر مراجعان حداقل به‌طور نسبی مفید می‌باشند. از این روی کتاب پاسخی طولانی و مفصل به آن ترس و نگرانی است که باور دارد درمانگری (یعنی گفتگوی محض) تاب رویارویی با عوامل مشکل‌زا را ندارد و ممکن است توان کافی برای ایجاد تغییرات قابل توجه در زندگی‌های صدمه‌دیده و گرفتار را نداشته باشد. چالش درمانگر هولناک است اما در اغلب اوقات می‌تواند از عهده‌اش برآید. گفتگو در مورد مشکلات - به شیوه‌های مشخص و خاص - واقعا می‌تواند مفید باشد. لذا در این کتاب جهت‌گیری‌های مهم نظری و فنون درمانی مرتبط با آنها معرفی می‌شوند. این جهت‌گیری‌های مبتنی بر نظریه ابزار کار درمانگر و گزینه‌های اصلی هستند که از میان‌شان روانشناسان ترفندهای مختلفی را برای مراجعان مختلف برمی‌گزینند.