شب بی‌پایان تأملی است در باب نسبت‌های نظری و تاریخی میان روانکاوی و سینما. هریک از مقالات این کتاب که بر تاریخ موازی این دو حوزه تمرکز می‌کنند، به ارزیابی شباهت‌ها وتفاوت‌های «سینمای مبتنی بر نماکاوی» و کردار روانکاوانه می‌پردازند و مخاطرات مقایسه سازوکار روانکاوی و سالن‌های تاریک سینما را نشان می‌دهند. در این میان، به رغم مخالفت‌هایی که فروید با سینما داشت، پرسش شب بی‌پایان این است که چگونه می‌توان میان «سوژه‌های خط خورده روانکاوی» و «چشمان تیغ‌خورده سینما» پیوندی برقرار کرد.