کتاب حاضر با طرح مسئله بینایی، از طریق مطالعه سیر تکوین مشاهده‌گر مدرن، چارچوبی تاریخی از دوره‌ای ترسیم می‌کند که بینایی مبدل به مسئله فلسفی جدیدی شد که گسست تاریخی سازنده‌ای را در ادراک بصری نمایان می‌کرد. این‌جا تبیینی از نحوه پیدایش و قوام یافتن سوژه مشاهده‌گر به منظور روشن ساختن ریشه‌های فرهنگ بصری مدرن ارائه می‌شود؛ مشاهده‌گری که در نیمه نخست قرن نوزدهم پدید آمد و، ضمن بدل شدن به موضوع مطالعات علمی و قرار گرفتن در معرض سنجش‌های کمی، آماج روابط قدرت و شیوه‌های نوظهور مدیریت اجتماعی بود. درک چنین سوژه‌ای مستلزم بازنگری در پیوندهای متعاقبش با دیگر صورت‌های سوبژکتیویته است که طی همان قرن فرد را در مقام شهروند، کارگر، دانش‌آموز، بیمار، مجرم و نظایر آن تعریف می‌کرد. به این ترتیب، گره خوردن روش‌های نظارت و مدیریت اجتماعی با ابداعات و دستاوردهای بصری قرن نوزدهم، یعنی با فرایندی که در کل می‌تواند به مدرن شدن بینایی تعبیر شود، از تحول همه‌جانبه‌ای خبر می‌دهد که به شکل‌های تازه‌ای از دیدن، و به ظهور تلقی جدیدی از بینایی منجر شده است که عادت‌ها و تجربه‌های بصری امروزی‌مان بر پایه آن‌ها استوارند. این کتاب شرح و تبیینی تبارشناسانه از همین فرایند مدرن شدن بینایی است.