در عصر ما که با شتاب بی‌امان زندگی تعریف می‌شود، هریک از ما خود را در میان صداهای ناخوشایند و گوش‌خراش که تقریبا اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسند گرفتار می‌بینیم. رشد بی‌رویه شهری، سمفونی صداها را با خود به همراه دارد: از بوق‌‌های گوش‌خراش ماشین‌های گرفتار در ترافیک‌های سنگین بی‌پایان گرفته تا صدای همهمه موجود در فضاهای پرازدحام. به همین شکل، تکنولوژی، این موهبت فرضی، با اعلان‌‌های مداوم ما را در دام خود گرفتار می‌کند. هر صدای اعلان پیام، توجه ما را به خود جلب و تمرکز ما را در هم می‌شکند.
این هرج‌و‌مرج بیرونی، با هجمه‌ای از افکار، امیال، اضطراب‌ها و ترس‌های درونی، خود را نمایان می‌کند و با ایجاد منظره‌ای صوتی لحظه‌های تامل و خلوت ما را در خود خفه می‌کند...