انسان‌های نخستین، غرق در مشکلاتی بزرگ، اما ابتدایی بودند: یافتن خوراک، پناهگاهی برای در امان ماندن از حملات مکرر جانوران، اکتشافات مجهولات و اختراع ابزارهایی برای یک زندگی بهتر؛ به نظر می‌رسد که فرصتی برای تفکر و تعمق در معمای زندگی و ممارست به فلسفه نداشتند! انسان زمانی که از پس حوائج روزمره‌ی خود برآمد، فرصتی یافت که بیشتر به جستجو در امور معنوی و فرافیزیکی بپردازد. او دیگر لازم داشت تا بفهمد: کیست؟
از کجا آمده، به کجا می‌رود و آمدنش بهر چه بود؟