بسیاری از کودکانی که مبتلا به اختلالات تکلم هستند از جمله کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، اختلال ارتباطی و ناتوانی ذهنی، در درک و برقراری ارتباط اجتماعی با دیگران به ویژه همسالان خود ضعف دارند. این ناتوانی حتی پس از دریافت انواع درمان‌ها از جمله گفتاردرمانی ادامه پیدا می‌کند و با وجود بهبود مهارت‌های کلامی، کودک نمی‌تواند از آموخته‌های خود در جهت تقویت داد و ستد ارتباطی بهره ببرد. این نکته ضرورت آموزش مهارت‌های ارتباطی به کودکان مبتلا به اختلالات تکلم و سایر اختلالات عصبی تکاملی مانند طیف اوتیسم را مطرح می‌کند.