بهروز گرانپایه

من چریک نبودم

هیچ‌کس تولد خود را به یاد ندارد. اگر امکان‌پذیر بود، شاید خیلی‌ها از آمدن پشیمان می‌شدند و ترجیح می‌دادند به رحم برگردند. نه، خیال نکنید من هم از این سنخ آدم‌ها هستم که از زاده شدن پشیمان باشم. من به بارها زاده شدن هم راضی‌ام، چون به نظرم هر دفعه می‌توانی چیزهای تازه و تازه‌تری بیاموزی. چی بهتر از عشق‌ورزی با یک هستی زیبا و رازآمیز؟ و فکر می‌کنم تحمل رنجی در حد ایوب هم برای رسیدن به این عشق‌ورزی، معامله‌ی منصفانه‌ای است. این تولد نیست که مهم است، بلکه آن‌چه مولود از خود می‌سازد اهمیت دارد. من طبق شناسنامه، اول اردیبهشت 1335، در اتاقی که سقف و دیوارهایش آینه‌کاری شده بود زاده شدم، در خانه‌ای متعلق به حاج میزعبدالله در محله‌ی سردزک که علت نام‌گذاری آن وجود دزدان بی‌شمار در این محل بود و شهرت آن به این دلیل است که محل قرق داش آکل، قهرمان قصه‌ی صادق هدایت، بوده است.