عشق چیزی نیست جز درک ذاتی و فطری اینکه نمی‌شود از چیزی که به آن عشق می‌ورزیم جدا شویم... عشق واقعی، بی‌قید و شرط، کامل، الهی و خداپسندانه است؛ نه عشق انسانی که چیزی شبیه این است : «من تو را دوست دارم و دلم درگیرت است؛ چون موهای تو را دوست و فکر می‌کنم تو می‌توانی تمام کمبوهای مرا برطرف کنی.» این نسخه انسانی شده عشق است که متشکل از دوگانگی و جدایی، شیفتگی، تغییرات پنهان و جز این‌هاست. کامل‌ترین عشق بی‌قید وشرط، عشقی است که بر مبنای آن کودک خود را در آغوش می‌گیرید. شاید این شکل از عشق انسانی به عشق واقعی نزدیک‌تر باشد... عشق، شناخت ذاتی یکتای واحد و حس جدایی ناپذیری از اوست.