نظریه پی.آر.آی رویکردی است نوین به مساله ناخودآگاه که به معرفی ساختار دفاعی ویژه‌ای در حوزه روان می‌پردازد. ساختاری که با وجود اهمیت حیاتی‌اش در دوران کودکی، در بزرگسالی عامل اساسی رنج‌ها و گرفتاری‌های متعددی از جمله افسردگی، اضطراب، اعتیاد، خشم، هراس و انواع ترس‌هاست.
براساس این نظریه، بسیاری از گرفتاری‌های احساسی ما ناشی از توهم‌هایی است که با ایجاد یک احساس خطر غیرواقعی سعی در حفاظت از ما دارند، اما در حقیقت مانع از ادراک درست واقعیت و بهره‌مندی‌مان از لحظات زندگی می‌شوند. پی.آر.آی راهنمایی عملی است برای پایان دادن به این توهم‌ها و رفتارهای دفاعی ناشی از آن‌ها، که با تمام قدرت سعی دارند ما را از مواجه شدن با آنچه بر اثر تجربیات ناخوشایند گذشته خطرناک می‌پنداریم، برحذر دارند.