در سئول، درباره اردوگاه‌های وحشتناک کار در کشورم شنیدم، جایی که همین حالا حداقل صد و پنجاه هزار زندانی به آرامی می‌میرند. وقتی در کره شمالی زندگی می‌کردم، حتی روحم از این اردوگاه‌ها خبر نداشت؛ فقط می‌دانستم که مردم ناپدید می‌شوند. در سئول، اغلب درباره پناهندگی می‌شنوی که آن‌ها هم مثل من فرار کرده‌اند. حالا فهمیده‌ام که کشور ما در واقع زندانی بزرگ است، جایی که بازداشت‌شدگان از بدبختیشان بی‌خبرند، زیرا اولین الویت آن‌ها همیشه جنگیدن برای زندگیشان بوده است.