بدون اغراق می‌توان گفت که روابط بین روم و ایران باستان به اجبار متلاطم بود. در غرب، روم متصرفات اسکندر بزرگ را تسخیر کرده بود، در مقابل در شرق، ساسانیان مدعی بودند که وارث امپراطوری هخامنشی هستند، امپراطوری که به دست اسکندر بزرگ تسخیر شده بود. این ”ارثیه” و مطالبه آن دلیل جنگ بود، به‌طوری که جدال و درگیری از قرن سوم تا هفتم میلادی، سرتاسر روابط بین دو قدرت ادامه داشت. هر دو طرف تلاش‌های گوناگونی را برای به حق دانستن نبردها و اهداف خود همراه می‌ساختند. منابع تاریخی از ادعای روم برای تسلط بر جهان و جاه‌طلبی شدید روم برای تبدیل شدن به ضامن صلح و نظم در جهان سخن می‌گویند. تعصب و غرض‌ورزی همیشگی روم نسبت به رسوم، ساختارهای مذهبی، زبان و شیوه حکومت قدرت شرقی نیز در منابع تاریخی بازتاب یافته است.