گاهی با تمام وجود از خواندن کتابی لذت می‌بریم که از اعلام کردنش احساس شرم می‌کنیم، چون بیشتر آدم‌های اطرافمان آن کتاب را کتاب خوبی نمی‌دانند. این شرم در خصوص استاد ادبیاتی که هملت را نخوانده هم صدق می‌کند. گاهی پیش می‌آید که برنامه‌ای برای خواندن یک کتاب بخصوص نداریم، اما آن کتاب ما را پیدا می‌کند! گاهی قصه‌ها در اوج غمگین بودن ما را به قله لذت می‌رسانند. گاهی نمی‌دانیم قفسه‌های کتابخانه شخصی‌مان را چگونه بچینیم و مرتبشان کنیم. بعضی‌هامان لذت کتابفروشی را حتی شده برای یک روز تجربه کرده‌ایم و ساعت‌ها حرف در موردش داریم. این خوشی‌ها و ناخوشی‌های کتاب‌خوان بودن در سفر مکتوبی که بوگل ترتیب داده، همراه مخاطب هستند.
«هر بار که به سمت کتاب خوبی برگردیم، همیشه حرف تازه‌ای برای گفتن دارد. نه آن کتاب همان کتاب سابق است و نه ما همان کتاب‌خوان سابق.»