این کتاب‌ها فلسفه را ساده نمی‌کنند بلکه از ابهت هراس‌آور فلسفه می‌کاهند. خواننده ممکن است خواندن این کتاب‌ها را به امید یافتن پاسخ‌های روشن آغاز کند: پاسخی برای مسئله تنهایی‌اش، چرایی مرگ، منشا ملال و دل‌زدگی... اما انتظار اینکه کتابی یا کسی در چند صفحه با فلان تعداد نکته به ما بگوید چطور زندگی کنیم و چگونه خوشبخت شویم، در واقع یک‌جور انکار مسئولیت شخصی انسان است. پاسخی قطعی و ابدی که مناسب حال همه کس باشد وجود ندارد. کتاب‌هایی که چنین مدعاهایی دارند قطعا فریب‌کارند. کتاب‌های این مجموعه نسخه نمی‌پیچند و سیاهه‌ای از اعمال نیک و بد پیش‌روی شما نمی‌گذارند؛ بلکه می‌خواهند به فهم بهتر زندگی و پرسش‌ها و تجربه‌هایمان کمک کنند؛ چراغی بیفروزند تا در این اتاق تاریک زندگی و در لحظات دشوار، درکمان از پرسش‌های بی‌پایان انسانی روشن‌تر شود، بدانیم فیلسوفان و حکیمان جهان به این پرسش‌ها چطور فکر کرده‌اند؛ تا با فهم دقیق‌تر و دیدی بازتر بتوانیم در زندگی‌مان تصمیم بگیریم، مسئولیت تصمیم‌مان را شجاعانه بر عهده بگیریم و با عواقب تصمیم‌هایمان آگاهانه روبرو شویم.
می‌گفتند قطارسواری تا فئربنکس تجربه‌ای شکوهمند است؛ راست هم می‌گفتند. واگن‌ها تلق‌و‌‌تلوق‌کنان در جنگل‌های شکرپوش پیش می‌راندند و از کناردریاچه‌های خال‌خال از گوزن می‌گذشتند. یک سر ریل می‌رفت تا هاریکین گوئچ، پلی که ارتفاع قوسش نود متر از زمین بالاتر بود. از پنجره به بیرون خم شدم، کلاه پشمی‌ام را تا روی گوش‌هایم پایین کشیدم و چشم دوختم به دنیای تک‌فام صخره‌ها و افراهای قدکشیده‌ی زیر پاهایم.
این قطارسواری به‌رغم همه‌ی زیبایی‌اش برای اکثر مسافرها عادی و آشنا بود؛ یا می‌رفتند به فک‌و‌فامیلشان در واسیلا سر بزنند، یا مسیر هرروزه‌ی کارشان به تالکیتنا بود، یا برای خرید بیرون آمده بودند. من از معدود کسانی بودم که راه به قلمرو ناشناخته‌ها می‌سپردم و به سرزمین قطبی ترامپ سفر می‌کردم. آنچه برای یکی غریب است برای دیگری نیست.
مسیر همه‌مان یکی بود اما هرکدام راهی سفرهای متفاوتی بودیم.