راستی به کل یادم رفته بود خودم را معرفی کنم! من تاریخی هستم که مرا قوم شکست‌خورده نوشته است.
تاریخی که هیتلرش هم اکنون با سر و سبیل تراشیده، در روستایی سرسبز، در جنوب ویسبادن، صبح‌ها خمیرگیر است و عصرها در چشمه‌های آب معدنی دلالی می‌کند و تن رنجور بی‌خانمان‌های جنگ را مشت و مال می‌دهد تا از دلشان دربیاورد..
تاریخی که فتحعلی‌شاه قاجارش لحظه پذیرش ترکمنچای در حالی که از مطربان خواسته آواز محزون بخوانند، تاجش را بر زمین می‌کوبد و به عموی دیوانه آدمکشش فحش‌های ناموسی ناجور می‌دهد...
تاریخی که ناپلئون را از سنت هلن به بعدش تعریف می‌کند...
خلاصه تاریخی که با قلم‌های شکسته و لرزان نوشته‌اند؛ آن‌قدر کمرنگ و بی‌رمق که کسی حوصله خواندنش را ندارد! گرچه بخوانند هم دردی از دردهای بشریت دوا نمی‌کند. حتی در اغلب موارد خدشه‌ای به نتیجه نیز وارد نمی‌دارد و فقط به کار معاشرت پای منقل می‌آید.