... آنچه در لایه‌های تاریکی می‌شنویم سیری است از پراکندگی به تشکل.
قطعاتی پراکنده که به تدریج فضایی ملودیک پیدا می‌کنند و در قطعه آخر به وحدتی تمام و کمال دست پیدا می‌کنند. صدای آواز در قطعه آخر، صدای یاس و هم‌زمان صدای امید است. صدای کسی که در اعماق تاریکی همچنان در بند تاریکی است؛ یا شاید صدای کسی است که از پس تمام رنج‌هایی که متحمل شده‌ایم به گوش‌مان می‌رسد تا امیدواریمان کند شاید هنوز در جایی، نور امیدی وجود دارد.
... موسیقی خصلتی دوگانه دارد. موسیقی هم فضا خلق می‌کند و هم فضایی را که در آن به نمایش درمی‌آید یا اجرا می‌شود تحت تاثیر قرار می‌دهد: درست به مانند انقلاب‌ها.