نظریه دلبستگی بر این ادعا استوار است که نیاز به صمیمیت در ژن‌های ما نهفته است. نبوغ جان بالبی او را به این نتیجه رساند که ما طوری برای تکامل برنامه‌ریزی شده‌ایدم که در زندگی خود چند فرد خاص را شناسایی و آن‌ها را برای خودمان ارزشمند کنیم. نیاز از رحم مادر شروع شده و با مرگ ما پایان می‌یابد. بالبی بر این باور بود که در طول دوره‌ی تکامل، دلبستگی انتخاب ژنتیکی افراد خواهد بود زیرا مزیت بقا را به همراه دارد. دوران پیش از تاریخ، افرادی که تنها به خودشان متکی بودند و کسی را برای محافظت از خود نداشتند، به احتمال زیاد قربانی دیگران می‌شدند. به طور معمول، وقتی افراد کنار کسی بودند که عمیقا به آن‌ها اهمیت می‌داد، زنده می‌ماندند و میل به پیوندهای عاطفی را به آیندگان‌شان منتقل می‌کردند. در واقع، نیاز به صمیمت با افراد خاص اهمیت ویژه‌ای دارد زیرا مغز دارای سازوکار زیست‌شناختی‌ای است که به طور خاص مسئول ایجاد و تنظیم ارتباطات ما با شخصیت‌های (مهم) مورد علاقه‌مان است (والدین، کودکان و شریک عاطفی). این سازوکار، که سیستم دلبستگی نامیده می شود، امنیت خود را از طریق احساسات و رفتارهای نشئت گرفته از پیوند و صمیمت با عزیزان مان به‌دست می‌آورد.