«تئاتر محلی است برای دیدار، مکانی مملو از خطر و احتمالات. این دیدار بی‌شک دیدار گفته‌هاست.»
کلام در تئاتر اولیویه پی از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است. از این رو در آثارش بیشتر شاهد تک‌گویی‌ها و گفتگوهای طولانی هستیم. او در نمایش‌ها شخصیتی بی‌نام و نشان را به تصویر می‌کشد که از گذشته تبار استعمارگر خود شرمگین است و خود را مستحق مجازات می‌بیند؛ مجازاتی که خودش بر خود تحمیل می‌کند. در این نمایش‌نامه. اولیویه پی با کمک عناصری چون اسطوره و نماد با زبانی فاخر و شاعرانه دغدغه‌های خود را بیان می‌کند، دغدغه افراد فراموش‌شده در تاریخ، استثمارشده‌ها، مصلوبان پیشرفت و حتی «بچه‌ای با دست‌های فرسوده از کارخانه‌های تایوان». او کسانی را که دیده نمی‌شوند می‌بیند و صدای آن‌ها را می‌شنود.