الیزابت هاول با تکیه بر کارهای پیشگامانه ژانه، فروید، سالیوان، فربرن و نگاهی بسیط به متون اخیر، مدلی جامع از ذهن گسسته پیش می‌نهد. او بر این باور است که گسستگی با ما عجین شده و راهبردی است برای بقا با ساختاری ارتباطی که از نیاز ذهن برای تعامل با دیگری برمی‌خیزد.
در این کتاب، هاول به بررسی رابطه مدل‌های دلبستگی مجزا، دلبستگی سازمان‌نیافته، ذهنی‌سازی و طرد دفاعی با فرایندهای گسسته و گونه‌هایی خاص از راه‌حل‌های گسسته می‌پردازد. او عملی‌سازی‌ها را به گونه‌ای متفاوت بیان می‌کند؛ در چارچوب طرق روش‌مند و ناهشیار بودن با دیگری که اغلب به نظام‌های مجزای دلبستگی می‌انجامند. پدیده‌های بالینی نه با دوپاره‌سازی که با مدلی از «گسستگی مبتنی بر دلبستگی» تبیین می‌شوند که در آن حالات خودگسسته متناوب، نتیجه تروماهای ارتباطی می‌باشد. رابطه گسستگی و نارسیسیزم بیمارگونه، خلق و بازتولید جنسیت، و سایکوز دیگر مواردی هستند که به آن‌ها پرداخته می‌شود...