کتاب پیش رو پژوهشی است در باب نسبت‌های میان هنر و آنارشیسم که می‌کوشد این پیوند را در تاریخ هنر و سیاست دنبال کند. پرسش محوری نویسنده این است که چرا جنبش آنارشیستی هنر را ساحتی به غایت ارزشمند می‌داند و بر آن است تا این پرسش را با بررسی مفهوم فردیت به مثابه وجه مشترک این دو پاسخ گوید. تو گویی آزادی خلاق همان عنصری است که هنر را به آنارشی پیوند می‌زند. انتلیف با مرور هنر اروپایی و آمریکایی از کمون پاریس تا جنگ جهانی دوم، تلاش می‌کند تا از این زاویه تعامل هنرمندان آنارشیست ار با موضوعاتی چون آزادی، خشونت، فمینیسم و... بررسی کند.