انسان‌ها تمایل دارند زندگی خود را به‌صورت یک داستان معنا‌دار، منسجم و منطقی تصور کنند. به‌طوری که بتوانند اهداف و انتظارات آتی خود را پیش ببرند. رویدادهای ناگواری که در یک ساختار سازمان‌دهی نمی‌شوند، قادرند به تداوم تجربه، افکار و احساسات منفی منجر شوند و همین ناراحتی‌ها و آشفتگی‌های هیجانی است که از علت‌های شایع مراجعه افراد برای درمان است.
فرایند ساخت داستان‌ها، فرایندی طبیعی است که به فرد در فهمیدن خود و تجربه‌هایش یاری می‌رساند. در این فرایند، انسان رویدادهای زندگی‌اش را در یک الگوی منسجم و به هم پیوسته که با احساسات و افکار همراه شده است؛ سازمان‌دهی و یادآوری می‌کند. پیامد این فرایند ایجاد احساس توانایی پیش‌بینی و کنترل زندگی در فرد است. ساخت و معنادهی به تجربه‌ها موجب افزایش قابلیت کنترل بر تأثیر هیجانات می‌شود و تجزیه و تحلیل آنها را ساده‌تر می‌کند. در نتیجه این فرایند، شخص کمتر به نشخوار فکری می‌پردازد.
کتاب پیش‌رو، به مباحثی پیرامون تاریخچه، فلسفه، اهمیت و جایگاه زبان و استعاره در روایت درمانی پرداخته است و آن را به‌شکلی کارکردگرایانه در مشاوره بازتعریف می‌کند، از این رو روایت‌درمانی؛ رویکردی خلاقه به زندگی‌ست، جایی که انگاره‌ها جان می‌گیرند...