کتابِ ایده‌ی پدیده‌شناسی متشکل از پنج درس‌گفتاری است که هوسرل در سال 1907 در دانشگاه گوتینگن ارائه کرد. هوسرل بعد از انتشار پژو‌هش‌های منطقی (1901) به حادترین بحران فلسفيِ زندگی‌اش پا گذاشته بود و خود را از فراهم آوردنِ تبیینی رضایت‌بخش از امکان شناخت بشری ناتوان می‌دید. ایده‌ی پدیده‌شناسی نخستین ارائه‌ی عموميِ اندیشه‌های وی پس از برون‌رفت از این بحران و اتخاذ موضعی است که در باقی عمرش بدان باور داشت: موضعی که او آن را پدیده‌شناسی استعلایی می‌نامد… این موضع مستلزمِ اتخاذ چشم‌اندازی بدیع، و البته غیرطبیعی، به جهان است… هوسرل از ایده‌ی پدیده‌شناسی تا زمان مرگش، از طریق نگارش «مقدمه‌ها»ی پرشمار بر پدیده‌شناسی، مکرراً تلاش می‌کرد تا انگیزه‌ای قانع‌کننده برای اتخاذ این چشم‌انداز فراهم آورد. از این حیث هوسرل‌پژوهان از «مسیر‌ها»ی متنوعی سخن می‌گویند که هوسرل به‌سوی پدیده‌شناسی نشان داده است. یکی از این مسیر‌ها «مسیر دکارتی» نام دارد، و همین مسیر است که ایده‌ی پدیده‌شناسی نشانش می‌دهد… به‌زعم هوسرل، پدیده‌شناسی استعلایی یگانه موضع فلسفی‌ای است که می‌تواند به‌کفایت یک خواسته‌ی معرفت‌شناختيِ بنیادین را پاسخ گوید: این را که شناخت حقیقی چگونه ممکن است.
این کتاب بخشی از مجموعه‌ای با عنوان «متون محوری فلسفه» است که بناست با توضیحاتی کوتاه و روشن، گرچه نه ابتدایی، مهم‌ترین آثار تاریخ فلسفه را به خوانندگان معرفی و آن‌ها را برای مواجهه با خود این متون آماده و ترغیب کند.