به نظر می‌رسد داستایفسکی در یادداشت‌های رمان ابله سماجت عجیبی در نزدیک شدن به همان ایده‌ای به خرج می‌دهد که همواره در ذهنش وجود داشت: خوبی و نجابت از دل بدی و شرارت زاده می‌شود. این جانمایه ادبیات کلام او در مقام نویسنده‌ای است که به سرشت نیک انسان‌ها ایمان دارد اما می‌داند که در هرگامی، شک‌ها و تردیدها کمین کرده‌اند تا گمراهش کنند.