سال‌ها بود که در خیالم تمام کافه‌های محبوبم را با او رفته بودم، در عالم رویا در برابرش نشسته و با فنجان قهوه‌ام بازی کرده بودم. به درد دل‌هایش لبخند پرمهری زده و با تجسم ناراحتی‌اش دستم را روی دستش گذاشته بودم. سال‌ها در خیالم به شوق دیدنش از خانه بیرون زدم... گاهی در برف و بوران و گاهی زیر تیغ آفتاب.
حالا کنارم نشسته بود... بعد از این همه سال...
عطرش در ماشین پیچیده بود. آرام و شمرده حرف می‌زد... نرم و بی‌استرس رانندگی می‌کرد... همان مردی بود که همیشه تصورش را می‌کردم... من دیگر آن دختری نبودم که در خیالم می‌دیدم...
رویایش را در زهنم می‌پروراندم... خیال داشتنش من افسرده و مریض‌احوال را به زندگی برگردانده بود.
برای منی که زندگی را نمی‌خواستم شده بود هدف... امید...
حالا زنده بودم و دیگر به رویا احتیاجی نداشتم... در خیالم به "خودم" تکیه داشتم... خودم برای تمام فراز و نشیب‌ها کافی بودم.