من، آنتونن آرتو، فرزند خودم هستم، پدر خودم، مادر خودم،
و خودم...
آنتونن آرتو (1948-1896) شاید غریب‌ترین چهره ادبیات مدرن باشد، کسی که تاثیرش بر تفکر، تئاتر و ادبیات هم‌چنان پابرجاست و از جمله تئاتر مدرن را مصاف او و برتولت برشت می‌دانند؛ شاعری پیشرو و از پیشگامان سوررئالیسم که تئاتر را همزاد زندگی می‌دانست و عمرش در تیمارستان‌های فرانسه تباه شد تا، همان‌طور که خودش درباره ونسان ونگوگ و ژرار دونرال گفته بود، جامعه از شر افشاگری‌هایش در امان بماند. آرتویی که عزم سفر به ورای مرزهای ناممکن کرده بود، در واپسین ماه‌های عمرش وقتی به سخنرانی دعوت می‌شود چیزی برای گفتن به مخاطبانش ندارد به‌جز آواهایی دردناک و نگاهی موهوم، گویا آنچه که او می‌خواست بگوید ورای امکان زبان نمادین بشری بود. کتاب حاضر ترجمه‌ای است از گزیده نوشتار او که از ترجمه انگلیسی سوزان سانتاگ به فارسی درآمده است.