چرا در زمانه‌ای که ثروت، آزادی، رشد فناوری و پیشرفت‌های پزشکی بی‌سابقه‌ای داریم، ناراضی‌تر و بیشتر از همیشه درد می‌کشیم؟
شاید دلیل اینکه این همه بدبخت هستیم، این است که سخت تلاش می‌کنیم بدبخت نباشیم.
دانشمندان دوپامین را گونه‌ای ارز جهانی می‌دانند که می‌توان با آن پتانسیل اعتیادآور هر تجربه بشری را اندازه کرد. هرچه میزان پاداش دوپامین در مسیری که مغز طی می‌کند بیشتر باشد، آن تجربه اعتیادآورتر است. مغز ما لذت و درد را به یک شیوه پردازش می‌کند. لذت و درد در دو کفه یک ترازو هستند.
مغز ما برای این دنیای فراوانی و سرشاری تکامل نیافته است. ما تکامل یافته‌ایم تا روزانه ده‌ها کیلومتر راه را برای رقابت بر سر منبع غذایی محدود طی کنیم و اثرات مدرن و نامطلوب سبک زندگی بی‌تحرک ما ویرانگر هستند. ما کاکتوس‌هایی هستیم در جنگلی بارانی و مانند کاکتوس‌های سازگار با آب و هوای خشک، دوپامین دارد ما را غرق می‌کند و می‌کشد.