در ساختمان را با کلیدش باز می‌کند و یک دقیقه‌ای در فضای میان درهای بسته آپارتمان‌ها همدیگر را سخت در آغوش می‌کشیم. به نظرم چون زندانی می‌آید، همچون قفسی، تابوتی. گویی دو فضانوردیم که در مسیرشان به سوی ماه به هم بسته شده‌اند. آن‌جا ایستاده‌ام و این اولین بار نیست چنان احساس سبکی می‌کنم که گویی جاذبه‌ای در کار نیست؛ اما بی‌وزنی من از اندوه و ترس است.